बिहेको १२ घण्टा नबित्दै बससहित भेरीले निल्यो मेरी श्रीमती

भाउजुकै गाउँबाट केटी ल्याउने सोच अनुसार विवाह गरी फर्किरहेको थिएँ। श्रीमती दाङको घरमा पुर्‍याउन हतार थियो। 

बुधबार साँझपखदेखि नै श्रीमतीसँगै भावी जीवनका सपना देखेको थिएँ। बिहीबार हतार-हतारमा बिहान ५ बजे भुर- ४ बाट हिँडियो। फेरा बजार पुग्दा बस आउँदै थियो। हाँस्दै बसमा पाइला टेकेका थियौं। ठाउँ थिएन।

बल्ल खुट्टा टेक्ने ठाउँ पाइयो कोलियामा। दुबै उभिएका थियौं।  बस हिँड्यो हर्न दिँदै  बस तीब्र गतिमा हुँइकियो। बसमा बसेको करिब पाँच मिनेट भएको थियो। पेलिएर उभिएकोले बसलाई के भएको हो थाहा नै पाउन सकेनौं।

एकैचोटी बस भेरीको चिसो पानीमा गएको थाहा पाएँ। बसले पानी भित्रै डुबुल्की मारेको बेला उज्यालो प्रकाश भएको ठाउँतिर मेरो नजर पुग्यो। अनि थाहा पाएँ बस त दुर्घटनामा परिसक्यो। 

मैले आफूलाई मात्र देखेको थिएँ। अरु मानिसलाई त देख्न पनि सकिनँ। मेरो श्रीमती खैं कता गइन् थाहा नै पाइनँ। 

पानीका भुल्का बसभित्र आइरहेका थिए। त्यत्तिकैमा म झ्यालको सिसामा पछारिएँ। अनि झ्याल फोडेँ। पौडी खेल्न खोजेँ। तर एक खुट्टा र हातले काम गरेन। एक हात र खुट्टाको मद्दतले पौडी खेलेँ। पाखा लागेँ। 

यति मात्र थाहा छ। अरु के भयो भयो। एक जना महिला मलाई बचाऊ भन्दै कराएको थाहा छ। तर बचाउन सकिनँ। आफ्नै जीवन कसरी बचाउने भन्नेमा थिएँ र बचेँ पनि। 

बिहे गरेर नयाँ जीवन बिताउला भनेको थिएँ। तर अब सबै खुशी भेरीले नै खोस्यो।

घरमा बुहारी भित्र्याउनका लागि बुवाआमा टीकाको थाली थापेर बसेका होलान्, तर बुहारीलाई भेरी नदीले खोसिसक्यो। 

आश छैन् मेरी १२ घण्टाकी श्रीमती अहिलेसम्म बाँचेकी होलिन् भनेर। कस्तो दिनमा म जन्मेछु! विवाह गरेको १२ घण्टामा सपना एकै चोटी तहसनहस हुन पुगे। अब मेरो जीवनमा विवाह होला भने कल्पना पनि गरेको छैन।