​सुवास नेम्वाङलाई घत परेका रमेश लेखकका दुई किस्सा

आज मलाई रमेशजीलाइ अगाडि देखेर घरी घरी उहाँको भनाई याद आइरहेछ। मैले मेचि-महाकाली उहाँको नाम पुर्‍याइसकेको छु। रमेशजीले मौलिक अधिकारबारे चर्चा गर्दैगर्दा खुइय्य गर्दै थाकेर आउनुभयो। अनि मैले साह्रो राम्रो भयो मौलिक अधिकार त भनेँ। उहाँले के भन्नुभयो भने एउटा छुटेको छ।

के चाँही छुटेको छ भनेँ मैले। के चाँही हाल्नुपर्छ भनेको।

उहाँले भन्नुभयो – पहाडका पुरुष ब्राम्हणलाइ आत्महत्या गर्ने अधिकार हुनेछ। यो लेख्नुपर्छ भन्नुभयो।

महिला-महिला अधिकारमा पर्नुभयो। त्यसबारे अहिले धेरै चर्चा नगरौँ। तराई मधेसका ब्राम्हण पनि जे सुकै भए पनि शोषितमै पर्नुभयो। सबैको उन्नती भै गयो। विचार एउटा मौलिक अधिकारमा नपरेका रमेशजीहरु हुनुँहुँदो रहेछ।

उहाँले यति राम्रोसँग भन्नुभयो कि। यी जस्तै थुप्रै विषय उत्खनन् गर्न बाँकी छ।

संविधान निर्माणका लागि पहिलो संविधानसभामा दिइएको समयबारे एउटा राजमार्गको ढावाको कुरा सुनाउँदै रमेशजीले एकदिन मिठो किस्सा सुनाउनुभयो। । राती राजमार्गमा ढावाको अगाडि ट्रक रोकेको रे। त्यसको सहयोगीले ट्रकको चक्का फुकालेर राखेछ। अनि खाना खाएछन्। राती पिउने पनि गरेछन्। आनन्दसँग खाना खाइयो अब राजमार्गमा ट्रक गुडाउँदै अगाडि बढ्नुपर्छ भनेर ट्रक गुडाएछन्। रातभरी ट्रक गुडाएछन्।

बिहान हेर्दा त ढावा आयो। अब मुखसुख धुनुपर्छ । खाजा खानुपर्छ भन्दै ट्रकबाट उत्रेको । राती जुन ढावाबाट खाएर उठेको त्यहि ढावामा । ट्रक त रातभरी त्यँही चलेको चल्यै रहेछ। उहाँको जत्तिको मिठो भाषा त म बोल्न सक्दिन । यो कथा सुनाउँदै उहाँले संविधानसभाको चार बर्षे कार्यकालको कथा सुनाउनुभयो।

कुदेको कुदेकै छौँ ट्रक जहाँको त्यहिँ। वास्तवमा हामीले थुप्रै समय लगाएर काम गर्‍यौँ। ५ बर्ष ८ महिना निरन्तर छलफल गर्‍यौँ। हामीले राष्ट्रिय झण्डा देखि लिएर नेपालको नाम परिवर्तन गर्नेसम्मका छलफल गर्‍यौँ। यहि प्रसङ्गलाई दिक्क मानेर रमेशजीले त्यतिबेला कथा हालेको सम्झना छ।

काम गरेको गरेकै छ तर सहमति हुदैँन।